கற்பனை எனும் இலக்கியக் கூறு

Imagination as a Literary Element

Abstract

இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு எழுதப்பட்ட கவிதைகளை வாசகர்கள் படிக்கும்போது, ​​அதே உணர்வுகள் எழுகின்றன. விரைவாக மங்கிப்போகக்கூடிய உணர்ச்சிகளை நாம் எப்படி வைத்திருக்கலாம் அல்லது மீட்டெடுக்கலாம்? காலமும் வாழ்க்கை முறையும் மாறினாலும், உணர்ச்சிகள் மாறுவதில்லை. இந்த உணர்வுகள் பல வருடங்களுக்குப் பிறகும் கற்பனையைத் தூண்டும் சக்தி கொண்டவை. எழுத்தாளன் தனது எழுத்தில் வெற்றிபெற கற்பனை வளம் உதவியிருக்கிறது. கற்பனை இல்லாமல், கூழ் இல்லாத சில பழங்களைப் போல எழுதுவது பயனற்றது. எழுத்தாளன் கற்பனையில் பிறந்தவன்; அதை கட்டாயப்படுத்த முடியாது. இலக்கியக் கற்பனை இல்லாத இலக்கியத்தை யாரும் படிக்க விரும்புவதில்லை. ஒரு எழுத்தாளனுக்கு தன் கற்பனையை எப்படி பயன்படுத்துவது என்று தெரியும், ஆனால் ஒரு வாசகனுக்கு தெரியாது. ஒரு எழுத்தாளர் தனது எழுத்தைப் பயன்படுத்தி தான் எவ்வளவு படைப்பாற்றல் மிக்கவர் என்பதைக் காட்ட முடியும். அவ்வாறே, சங்கப் புலவர்களும் தங்கள் எழுத்தின் ஒரு பகுதியாக உருவகத்தைப் பயன்படுத்துகின்றனர். உலகத்தைப் பற்றி அவர்கள் என்ன நினைக்கிறார்கள் என்பதை கற்பனை மூலம் சொல்ல முடிகிறது.

When readers read poetry written two thousand years ago, the same feelings are evoked. How could we keep or recover the emotions that have a propensity to fade away quickly? Although time and lifestyles may change, emotions never do. These feelings still have the power to spark the imagination after so many years. Imagination has helped the author succeed in his writing. Without imagination, writing is useless, like some fruit without any pulp. The writer is born with imagination; it cannot be forced. Nobody wants to read literature that lacks literary imagination. A writer knows how to use his imagination, but a reader does not.  A writer can use his writing to show how creative he is. In the same way, Sangam poets use imagery well as part of their writing. Imagination lets them say what they think about the world.

Key words: creator, writer, literature, emotion, imagination, myth, creative imagination, associative imagination, interpretative imagination, senses, feeling